Francja mon amour. Zrobiłam sobie wielką przyjemność i na tydzień uciekłam z małżonkiem do słonecznej Prowansji. Pogoda była cudna, błękitne niebo, 22-25 stopni, choć poranki już były chłodne. Postanowiłam oddawać się samym przyjemnością, aby naładować akumulatory na jesienne polskie szarugi. W pierwszy dzień wybraliśmy się na targ staroci, gdzie zawsze można wygrzebać coś ciekawego i niedrogiego. Mnie szczególnie interesuje ceramika z Moustiers-Sainte-Marie. Niestety nic nie było, natomiast znalazłam inne ciekawe eksponaty. Sprzedawca, widząc nasze zainteresowanie srebrną pumą, złożył nam ofertę nie do odrzucenia: obniżył cenę z 2700 e na 900 e. Darmocha. Niestety brak miejsca w bagażu :-)

Nawet na pchlim targu można poćwiczyć uderzenia.

Szukałam króla kiczu, taki best of. Miałam w czym wybierać, ale ta ceramika wygrała.

W cukierni znalazłam ciasteczka, które mnie rozbawiły.

Potem pojechaliśmy do starego miasteczka Baux-de-Provence. Po drodze zatrzymaliśmy się na poboczu, aby sfotografować gaje oliwne.

Ponieważ nigdy nie próbowałam świeżej oliwki z drzewa z zapałem zatopiłam w niej zęby. Spodziewałam się spływającego tłuszczu. Smak był kompletnym zaskoczeniem. Była tak nieprawdopodobnie gorzka, że od tej goryczy zdrętwiały mi zęby. Potem uświadomiono mi, że świeże oliwki nie nadają się do jedzenia. Dopiero maceracja w różnych zalewach usuwa gorycz.

Obok oliwki rosło niezidentyfikowane przez nikogo drzewo. Owoce jak jabłuszka, ale liście nie z jabłoni. Ktoś wie co to może być?

Nazwa miasteczka Baux wywodzi się z się z języka oksytańskiego , w którym oznacza stok, urwisko. W miasteczku znalazłam same smakowite perełki. Nie uległam pokusie i nie kupiłam tych smakowitych migdałów w różnych polewach. Jest to jedyna rzecz, której mieć nie mogę. Pożrę natychmiast i w każdej ilości.

Oliwa z oliwek występowała z różnymi dodatkami, np. z czosnkiem i pietruszką, a ocet z miodem z lawendowym. Nie zabrakło oczywiście soli z Camarque, tu z dodatkiem 3 pieprzów i do tego bio.

Nie zabrakło lawendy i baru dla psów i gołębi :-)

Zwiedziliśmy także lokalny kościół, w którym znalazłam ciekawostkę, a mianowicie wózek w którym zostaje wwiezione jagniątko, jako symbol Dzieciątka. "Powóz" jest oczywiście pięknie udekorowany, a wszystko ma miejsce na początku pasterki. Do tej pory nie spotkałam się z tym uroczym zwyczajem.

W drodze powrotnej wstąpiliśmy jeszcze do miejscowości Saint-Rémy-de-Provence, czyli do świętego Remigiusza. Miasteczko, jak większość w Prowansji, urocze. Za każdym pobytem zachwycają mnie sklepy i umiejętność wyeksponowania towarów. Można chodzić i podziwiać. Zwróciłam uwagę na sklepik o wdzięcznej nazwie "Koń na biegunach", którego okiennice ozdobiono misiami.

W witrynie jednego sklepu zauważyłam swoją zabawkę z dzieciństwa. Miałam taką czerwoną wańkę-wstańkę, która przy kiwaniu delikatnie dzwoniła. Ten sam plastik pod palcami i ten sam dźwięk dzwoneczka umieszczonego w środku. Ehh, kiedy to było.

Zrobiło się późno, więc ruszyliśmy w drogę powrotną. Jeszcze tylko kilka zdjęć nieba nad winnicą i gajem oliwnym.

Koniec fantastycznego dnia :-)

No cóż miało być tak pięknie, a wyszło jak zwykle. Chodzi oczywiście o mojego fotobloga. Wróciłam z wakacji, a relacja z Dublina niedokończona. Teraz to już byłyby odgrzewane kotlety, więc epizod dubliński podsumuję słowami: było absolutnie fantastycznie.

W jednym dotrzymałam sobie słowa, a mianowicie w relacjonowaniu różnych ciekawych wydarzeń. Właśnie wróciłam z jednego z nich. Byłam na ateliorowym wernisażu "Akt w klasycznej odsłonie".

Tym razem wystawa gości w Bytomiu w klubie "Brama".

Kto nie był, niech żałuje, bo wieczórw bytomskim klubie był bardzo udany. Jak przystało na porządny wernisaż na początku było powitanie gości oraz spicz twórców Ateliory.

A potem już tylko muzyka, jedzenie, picie i rozmowy. Nie należę do klubowych istot i moje doświadczenie w tym względzie jest mizerne, ale zaskoczyła mnie pizza, którą można zjeść w "Bramie". Bardzo, bardzo smaczna, a w swojej opinii nie byłam odosobniona.

W każdy czwartkowy wieczór można posłuchać Blues Jam Session. Biedni muzycy, którym ciągle błyskano fleszami po oczach, bo przecież na wernisażu zgromadzili się maniacy fotografii. Jeden z grających, widząc tę żądzę fotografowania, udostępnił swój instrument jako obiekt do zdjęć. Nieszczęśnik nie wiedział co robi. "Maniacy" rzucili się na to jak wygłodniałe piranie. Aby złapac najlepszą perspektywę i ten cudowny złoty blask trąbki przyjmowali najróżniejsze pozycje.

Każde przesunięcie czegokolwiek na stole budziło sprzeciw fotografów, bo zaburzało ich koncepcję i kompozycję. Ale mówiąc całkiem serio, jest to wielka przyjemność, kiedy można przebywać z ludźmi pozytywnie zakręconymi.

Ponieważ wieczór zakończył się baaardzo późno przenocowaliśmy w hotelu, a rano ruszyliśmy na zwiedzanie Bytomia.

Było to moje pierwsze spotkanie z tym miastem. Zachwyciły mnie secesyjne kamienice, niektóre już wyremontowane, a niektóre dopiero czekają na remont. Jedną z atrakcji miasta jest linia tramwajowa licząca 1350 m (najkrótsza w Europie), po której kursuje zabytkowy tramwaj.

Eh, te drewniane ławki i "prymitywne" kasowniki. Wrażenia niezapomniane :-).

Szkoda tylko, że przy renowacji przeprowadzonej w 2001-2002 roku ławki pomalowano na zjadliwy żółty, a nie odczyszczono i zaprezentowano piękne drewno. Gdzie był konserwator?

Na brudnej skrzynce znalazłam śmieszne ogłoszenie:

Niestety czas nas gonił, więc naszą wędrówkę ograniczyliśmy do rynku i głównego deptaku. Zresztą pogoda dała nam sygnał, że czas wracać do domu. W strugach deszczu dojechaliśmy do Wrocławia.

Największą atrakcją okolicy jest Ścieżka Giganta, zwana inaczej Groblą Olbrzyma w Ballintoy. Są to sześcioboczne bazaltowe kolumny, które stworzyła 60 mln lat temu stygnąca lawa. Jest ich 37 tys. Są różnej wysokości z czego najwyższe dochodzą do 12 m. Wszystko to można podziwiać z 90 metrowego klifu.

Naukowcy są zgodni - jest to twór natury, ale to miejsce ma swoją legendę. Według niej Groblę wybudował olbrzym Finn MacCumhaill, który chciał przejść do Szkocji suchą stopą i tam pokonać swojego odpowiednika. Jednak, gdy przeszedł i zobaczył, jak wielki jest szkocki olbrzym, w panice uciekł i przebrał się za dziecko. Gdy szkocki olbrzym przybył do Irlandii i zobaczył "dziecko", przeraził się. Jeśli tak duże jest dziecko, to jak wielki musi być dorosły. Uciekając do Szkocji, po drodze porąbał Groblę, by Finn nie mógł za nim pójść.

Na skałach znalazłam kolonię pąkli.

Z Grobli Olbrzyma będę miała nie tylko fajne wspomnienia. Dostarczyłam sobie i mojej drugiej połowie potężną dawkę adrenaliny. Podobnie jak przy wiszącym moście, ścieżka tylko w kilku miejscach zabezpieczona jest barierkami.

Idąc klifem, czasami trzeba przystanąć, aby osoby schodzące mogły nas wyminąć. Szliśmy za starszym mężczyzną, który chciał być dżentelmenen i z galanterią przepuścić starszą panią. Patrzyłam na jego stopy balansujące na krawędzi klifu. Przez głowę przeleciała mi myśl, że dziadek tak przebiera nogami, że zaraz spadnie. Tylko to pomyślałam dziadek zaczął się zsuwać. Ja stałam najbliżej więc złapałam go za koszulkę. Niestety go nie utrzymałam i ... spadłam razem z nim. Oboje zatrzymaliśmy się na krzakach metr niżej. Widziałam przerażoną twarz mojego małżonka, czułam jak krzaki zaczynają się uginać pod moim ciężarem. Na szczęście nadeszło dwóch krzepkich młodych Irlandczyków, którzy po moim rozpaczliwym okrzyku "Help mi please" rzucili się na pomoc. Wespół zespół wyciągnęli najpierw dziadka, a potem mnie. Skończyło się na zadrapaniach (krzaki miały kolce), dziadek miał rozciętą rękę i to wszystko. Mój małżonek zarządził odwrót. Gdy zaczęliśmy schodzić zaczęła się ulewa. Teraz wiem co to znaczy zmoknąć do majtek. Na tej wyprawie miałam wszystko: angielską wieś, klify, deszcz, no i przygodę :-)

Chyba tylko obietnica wspaniałych widoków była wstanie zwlec mnie z łóżka o 5 rano. Nasz kolega obiecał nam niezapomniane przeżycia w Irlandii Północnej. Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia w Belfaście (a w tamtym kierunku mieliśmy się udać), brzmiało to co najmniej dwuznacznie. Od razu, gdy wsiadłam do samochodu zasnęłam. Obudził mnie małżonek, informując, że właśnie mijamy Belfast. Politycznie Irlandia Północna przynależy do Wielkiej Brytanii, czyli de facto znajdowaliśmy się w Anglii. Wokół mnie roztaczała się angielska wieś. Musieliśmy się zatrzymać.

Dano mi kilka chwil na zdjęcia, a potem ruszyliśmy dalej.

Naszym celem były klify. Przedsmak miałam już po kilku kilometrach, a zapewniano mnie, że to dopiero początek.

Przyjechaliśmy do Carrick-a-Rade, której atrakcją poza klifami jest wisząca 25 metrów nad morzem rozkołysana kładka. Miejscem tym opiekuje się National Trust - brytyjska organizacja zajmująca się ochroną zabytków i przyrody w Anglii, Walii oraz Irlandii Północnej.

Widoki zapierały dech w piersiach.

Myślałam, że taka lazurowa woda jest tylko we Francji.

Na skałach gniazdują mewy i nurzyki.

Jak widać National Trust zdaje się na rozsądek zwiedzających. Barierki są tylko w kilku miejscach.

Głód zmusił nas do opuszczenia klifów i poszukania jakiegoś pubu. A ponieważ byliśmy w Anglii nie musieliśmy długo szukać.

Spragnieni zamówiliśmy piwo. Ja fanem piwa w ogóle nie jestem i bezczeszczę szlachetną gorycz sokiem, ale być na Wyspach i nie wypić pinty piwa...

Dla mnie kelnerka przyniosła lekkie o jabłkowym posmaku (miało być słodkie, a nie było). Panowie raczyli się Harpem. Dla mnie miał być stek i był, ale... gotowany plaster wołowego mięsa. Choć nie było to, to co chciałam, było smaczne.

Po wypiciu pinty piwa trzeba było odwiedzić toaletę. Zaznaczam, że nie robię zdjęć ani toalet, ani w toaletach jednak takiemu obrazkowi nie mogłam się oprzeć.

Z pełnymi brzuchami ruszyliśmy do głównego celu naszej wyprawy - Giant's Causeway - Ścieżka Giganta. O niej będzie następny wpis.

Postanowiliśmy zrobić sobie luźniejszy dzień i wyruszyliśmy nad morze. W Killiney jest plaża, ale kamienista.

Morze wyrzuciło sporo morszczynu.

Nie mam pojęcia co to są te długie brązowawe wstęgi, ale jest tego w wodach przybrzeżnych pełno. Są baardzo długie.

Ponieważ wcześniej widzieliśmy plaże piaszczyste postanowiliśmy kolejką pojechać do Blackrock.

Irlandczycy chyba mają słabość do francuskiego języka, bo często spotyka się nazwy w tym języku. Cafe de la gare, czyli kawa na dworcu :-).

W Blackrock trafiliśmy na odpływ. Było to dla mnie fantastyczne doświadczenie. Można było brodzić w wodzie (ciepłej, bo płytkiej) kilkaset metrów w głąb morza. A dookoła pełno żerujących ptaków.

Moja druga połowa zachwycała się chmurami.

Jesteśmy już tak daleko od brzegu i dalej jest płytko.

Przed wyjazdem pójdziemy w morze tak daleko jak tylko się da :-)

Wyprawa do Glendalough według przewodnika i zapewnień naszych gospodarzy miał być przyjemnym 10 km spacerem. Szlak wiedzie dookoła dwóch jezior: Górnego i Dolnego. Zaczyna się niewinnie płasko, a potem...szlak wiedzie pod górę, aż na sam szczyt.

Widoki zapierały dech w piersiach, ale moje nogi krzyczały, że dalej nie idą. Ja nie mam kondycji, ale z tym miłym spacerem to przesadzili ;-) Mój świszczący oddech było słychać chyba na samym początku szlaku.

Najwięcej emocji miałam, gdy oderwałam wzrok od ścieżki i zobaczyłam w odległości kilku metrów od siebie stadko danieli. Nie wiedziałam czy mam się nie ruszać i cieszyć się spotkaniem, czy łapać za aparat, ryzykując, że się spłoszą. Postanowiłam zaryzykować i powoli sięgnęłam do aparatu. Byłam gotowa zrzucić z grani każdego, kto spłoszyłby zwierzęta. Ręce tak mi się trzęsły, że to cud, iż zdjęcia są nie ruszone. To była fantastyczna chwila. Zwierzęta były tak blisko, że słyszałam jak żują trawę.W zasięgu wzroku naliczyłam 15 sztuk.

Gdy ruszyliśmy dalej usłyszałam beczenie. Zobaczyłam leżącego i beczącego barana. Czuła na krzywdę zwierząt ruszyłam w jego stronę przekonana, że biedak jest ranny. Tymczasem baran miał się dobrze. Zakłóciłam jego spokój, więc mnie oburzony zbeczał i oddalił się z godnością. Niewdzięcznik :-)

.

Podłoże jest głównie torfowe i miejscami podmokłe. Przez większą część szlaku idzie się po podestach.

Pogoda nam dopisała, bo nie było upału, ale też nie padało. Woda w strumieniu była lodowato zimno, co nie przeszkodziło najmłodszemu członkowi wyprawy sprawdzeniu na własnej skórze, czy na pewno jest taka zimna jak mówią ;-)

Te konary na zdjęciu to fragment tui. Ja ją znam jak krzew, tymczasem w Irlandii jest ogromnym drzewem.

Po drodze można zobaczyć pozostałości po zabudowaniach klasztornych z VI wieku.

Wieża jest z X wieku.

Wyprawa była super, a widoki niezapomniane. Warto było :-)

Dziś była wycieczka po hrabstwie Wicklow.

Zafascynowany kulturą i religią Indii "szaleniec" stworzył swego rodzaju ogród. Wchodzi się do niego przez bramę. Przejście to "powtórne narodzenie", gdyż brama ma symbolizować pochwę. Hmmm

Po powtórnych narodzinach był obiad (burger i frytki) w tradycyjnym pubie. Do obiadu zamówiliśmy oczywiście najpopularniejsze piwo w Irlandii, ważone w Dublinie. Deser był niebiański :-)

Drugiego dnia zwiedzanie Dublina rozpoczęliśmy od miasteczka na przedmieściu o wdzięcznej nazwie Dun Laoghaire. O dziwo nie ma odpowiednika w języku angielskim. Jak widać jest bardzo urokliwe.

Po przejściu całej promenady musiałam wzmocnić swoje siły i poszliśmy do kawowej sieciówki o nazwie Insomnia, czyli Bezsenność. Mieli doskonałą promocję. Jak kupowało się kanapkę to kawa była za 90 centów. Z tej okazji skwapliwie skorzystał mój mąż. Ja byłam droższa i wzięłam mufina oraz kawę w normalnej cenie. Mufin był absolutnie fantastyczny (truskawkowo-serowy). Do kawy także nie mogę się przyczepić.

Pokrzepieni pojechaliśmy kojeką do centrum Dublina. Cel - Trinity College, czyli Kolegium Świętej Trójcy. Jest to najstarsza uczelnia w kraju (1592). Mnie najbardziej interesowała biblioteka :-) Zwiedzanie całego kompleksu bez przewodnika - 9 e, z przewodnikiem - 10 e. Naszym przewodnikiem był Harry, absolwent uczelni, ubrany w tradycyjną szatę, która na początku jest ciemno brązowa, a z czasem ma zblaknąć. W miarę studiów wydłużają się też te doszyte wstęgi. Na dziedzińcu biblioteki staliśmy pod wielkim drzewem. Nasz przewodnik opowiadał, że biblioteka miała problem z wilgocią. Ktoś wpadł na pomysł, aby zasadzić drzewo, które będzie odciągać wodę z gruntu. Tak zrobiono i od tego czasu problem z podmakaniem i zawilgoceniem zbiorów minął. Było to oczywiście dawno, dawno temu.

Kula widoczna na zdjęciu została podarowana uczelni. Można nią zakręcić. Wszyscy zwiedzający zadają pytanie, co to jest. Pracownicy uczelni niezmiennie odpowiadają: "Tego nie wie nikt".

Najcenniejszym zabytkiem biblioteki (tzw. starej biblioteki) są Księgi z Kells, znane też pod nazwą Ewangelia z Kells. Datowana jest na 800 rok. Jest to manuskrypt przepięknie iluminowany przez celtyckich mnichów. Niestety w sali, gdzie eksponowane są księgi nie można robić zdjęć. Natomiast w starej bibliotece można pstrykać do woli, ale bez użycia lampy.

Po tej intelektualnej uczcie ruszyliśmy na najbardziej reprezentacyjną ulicę Dublina - Grafton Street. A tam:

Oni są żywi, pies jest wypchany :-).

Na końcu obowiązkowo lody. Tym razem we włoskiej lodziarni. Pyyycha :-)

Na końcu ulicy przez okazałą bramę wchodzi się na Błonia Świętego Stefana, park założony w XVII wieku.

Symbolem miasta jest Molly Malone, rzeżba ustawiona u wyloty Graffton Street w 1987 roku. Postać Molly zaczerpnięta została z piosenki ludowej, która stała się nieoficjalnym hymnem miasta.

Wracaliśmy do domu autobusem piętrowym. Widok z okna super :-)

Pierwsze śniadanie było kaloryczne i krzepiące :-). Do tego była oczywiście herbata. Nie wiem czy Irlandczycy są takimi fanami herbaty jak Anglicy.

Nasza uprzejma gospodyni zawiozła nas do nadmorskiej miejscowości Bray (20 km od Dublina). Tam było pierwsze zetknięcie z Morzem Irlandzkim oraz irlandzką plażą. Plaża kamienista, a morze ziiimne :-).

Po po kilku chwilach stania w lodowatej wodzie nie czułam kostek. Brrrr Ja narzekałam, że zimna woda, a tymczasem tubylcy z zadowoleniem się chlapali. Jestem zdecydowanie wolę wodę w temperaturze zupy ;-).

Myślałam, że widok pani dorodnych kształtów siedzącej w staniku jest właściwy tylko dla polskich nadmorskich kurortów, a tu taka niespodzianka. I ta czerwona, poparzona skóra.

Przykład bardzo zadbanego domu w Bray. Niestety nie wszystkie tak wyglądają.

Po spacerze pomaszerowaliśmy na dworzec, aby podmiejską kolejką DART dotrzeć do centrum Dublina. Niewielki dworzec w niczym nie przypomina polskich dworców zapomnianych przez PKP :-(.

Dublin

Poznawanie Dublina rozpoczęliśmy od deptaka Henry Street. Ten widoczny szpikulec (Spire) został ustawiony dla uczczenia nowego tysiąclecia. Ma 120 m wysokości.

Skręcając w boczną uliczkę trafiliśmy na targ.

Jak Widać, że Polacy i Francuzi są wszędzie :-)

Trochę zmęczeni panującym upałem (tak, tak było gorąco) weszliśmy do pobliskiego pasażu handlowego (Ilac Center).

A tam:

Babeczki wyglądają świetnie, smakują tak sobie.

My wybraliśmy kawę i ciastko w pobliskiej kafejce. Kawa była bardzo dobra, ciastka bez rewelacji.

Co mnie najbardziej zaskoczyło to kaplica - w centrum handlowym!!!

Dla niektórych Polaków może być szokujący widok kościoła przerobionego na pub.

Dublinie jest mnóstwo pubów. Pub, czyli public house, miejsce spotkań.

Podoba mi się poczucie humoru Irlandczyków. Zamiast narzekać śmieją się z pogody :-)

Tak ja w przypadku lotniska, nazwy ulic są dwujęzyczne.

W księgarni znalazłam przewodniki po Polsce, a na honorowym miejscu stało wydanie Ulissesa Jamesa Joyce'a. Autor nie dość, że urodził się w Dublinie, to treścią powieści jest wędrówka głównego bohatera po tym mieście. Nic dziwnego, że zarówno autor jak i książka są otoczone kultem.

Dublin leży u ujścia rzeki Liffey. Jednym z mostów jest most zaprojektowany przez znanego hiszpańskiego architekta Santiago Calatravę.

Mieszkańcy na ten przeszklony budynek mówią termos.

Mój blog został skandalicznie zaniedbany. Chęci były, ale życie sobie a zamiary sobie. Moja średnia to jeden wpis na rok :-(. Ale obiecałam sobie poprawę. Nie będę robić wpisów raz dziennie, ale postaram się relacjonować co ciekawsze wyjazdy oraz imprezy, w których będę uczestniczyć. A więc do dzieła.

Dublin - przyjazd

Dzięki uprzejmości naszego kolegi Krzyśka wakacje spędzamy w Dublinie. Podróż Ryanerem była koszmarem nie z powodu ciasnoty, ale ilości krzyczących, płaczących i kwiczących dzieci przebywających na pokładzie. Trochę ogłuszeni po dwóch godzinach hałasu wydostaliśmy się z latającej puszki. Dublin przywitał nas słońcem!!!! Płyta lotniska była rozgrzana :-). Szok. Irlandzkie władze są na tyle uprzejme, że informują, i to w trzech językach, wszystkich przybywających, że na wyspach jeździ się po jedynej słusznej stronie, czyli lewej.

Po odebraniu bagażu ruszyliśmy na poszukiwanie autobusu, który zawiózłby nas do Dublina. Znaleźliśmy go bez problemu. Dwóch sympatycznych panów sprzedawało bilety, z czego jeden był Irlandczykiem, a drugi Polakiem. Irlandczycy na szczęście mówią po angielsku, ale nie jest to angielski znany z BBC.Jest to irlandzka odmiana języka angielskiego. W pierwszych chwilach ciężko ich było zrozumieć. Trzeba im przyznać, wykazują dużą cierpliwość, widząc wielkie oczy turysty i głupią minę pt. "Dlaczego on mnie nie rozumie". Do odjazdu autobusu mieliśmy godzinę, więc wróciliśmy na lotnisko w poszukiwaniu jedzenia. Mój pierwszy posiłek składał się z lodów i napoju. Lody były dobre, ale napój miał zapach płynu do wc, smakował podobnie :-(.

Na lotnisku zetknęłam się po raz pierwszy z językiem irlandzkim. Na szczęście informacje są również w języku angielskim.

Wreszcie przyjechał nasz autobus.

Bez przygód dotarliśmy do domu naszych gospodarzy.